Jest kilku hodowców chartów, których poznałam i niezmiennie podziwiam, do nich z pewnością należy Irina Korshunova.  Są ównież miłośnicy tych ras, którzy właśnie dla tych psów robią bardzo dużo. Czytają, wymieniają doświadczenia, tłumaczą, poświęcają czas, by pozwolić innym na poszerzanie wiedzy – do nich z pewnością należy Margo Tallinnast – Estonka mieszkająca w Polsce i właścicielka sfory borzojów. Ona to właśnie przetłumaczyła pracę Iriny, a ja w skrócie (całkiem dużym) przedstawiam ją Wam. Miłej lektury, Kochani!

temat pracy:
Specyfika psychologicznych interakcji człowieka i zwierząt przy zapobieganiu oraz przeciwdziałaniu sytuacjom krytycznym na przykładzie interakcji człowieka z psami rasy chart rosyjski borzoj w rosyjskiej hodowli Rusich prowadzonej przez Irinę Korshunovą

Wpływu hipo, czy dogoterapii nie jesteśmy w stanie przecenić. Szczególnie w czasach, kiedy intuicja nasza została zepchnięta do podziemia, a zwierzęta wokół nas stały się tylko i wyłącznie ozdobą domów, czy maszynkami, które wykonują nasze polecenia. Do czasu. Do czasu, kiedy zostajemy sami, nie radzimy sobie z problemami i w końcu zauważamy kota usiłującego się do nas przykleić, psa merdającego ogonem i wpatrującego się w nas z miłością, bo tylko oni nam pozostali. Irina borzoje pamięta z domu jej babki, ma je pod ręką co dnia. Co dnia obserwuje ich zachowania i nie bez powodu pojawiły się one w jej pracy magisterskiej.

Znaczenie tej pracy jest o tyle istotne, że pomoc psychologiczna w dzisiejszym świecie jest potrzebna coraz częściej. Zapobiega i przeciwdziała sytuacjom krytycznym, utrwala umiejętności przejawiania stabilnych pozytywnych oraz adekwatnych do sytuacji reakcji emocjonalnych u dzieci i dorosłych, spowodowanych przeżyciami w przeszłości.

Terapia z udziałem zwierząt została już opisana za czasów Hipokratesa, do takich działań wykorzystywano często psy. W starożytnej Grecji i w Rzymie istniało pojęcie Pies Uzdrowiciel. W  świątyniach Apolla żyły psy, które uzdrawiały wylizując rany lub przebywając blisko wyznawców. Uzdrowieni pacjenci zostawiali w świątyniach notatki, które czytano na głos. Dobrze znana jest legenda o psie Delta w mieście Herkulanum, który trzykrotnie ratował życie swojego pana oraz uratował życie jego syna podczas erupcji wulkanu. W starożytnym Egipcie psy były symbolami wielkiej uzdrowicielki – bogini Guli, a także  innych bogów odpowiedzialnych za leczenie i uzdrawianie, na przykład głównego bóstwa babilońskiego Panteonu – Marduka. Psy grały również główne role przy kulcie boga Asklepiosa/Eskulapa, syna Apolla. Czasami odwiedzał on chorych w postaci ludzkiej, czasami pod postacią węża lub psa, który lizał chorych. Święci wczesnego okresu chrześcijaństwa również byli przedstawiani w towarzystwie psów, które kiedyś ich uzdrowiły.

Samo sformułowanie ‚terapia z udziałem zwierząt’ pojawiło się spontanicznie, gdy amerykański psychiatra dziecięcy Boris Levinson odkrył, że jego mali pacjenci aktywnie i pozytywnie reagowali na jego psa w poczekalni podczas sesji terapeutycznych. W 1969 roku Levinson po praz pierwszy użył słowa pet- therapy. Nie był on jednak pierwszym, który odkrył korzystne skutki kontaktu ludzi ze zwierzętami. W mieście Geel, w dzisiejszej Belgii, od IX wieku zwierzęta były używane w terapiach ludzi z chorobami psychicznymi. W 1790 r. w hrabstwie Yorkshire w Anglii utworzono Towarzystwo Przyjaciół. Założono szpital dla chorych psychicznie, a wśród metod leczenia znalazły się sesje ze zwierzętami – współczucie, zrozumienie, zaufanie i miłość to wartości, które odgrywały niebagatelną rolę na drodze zdrowienia. Siedemdziesiąt pięć lat później podobny szpital powstał w niemieckim mieście Betel. W Stanach Zjednoczonych w szpitalach zwierzęta zostały wykorzystane po raz pierwszy w 1919 roku. Organizatorką sesji dogoterapii była pielęgniarka Elaina Smith. To ona zauważyła, że wizyty kapelana i jego psa rasy golden retriever korzystnie wpływają na pacjentów. Następstwem tych działań było założenie przez nią międzynarodowej organizacji zajmującej się terapią ze zwierzętami – Pet Therapy International, która działa do dziś.

Oficjalnie pet-terapia, jako metoda lecznicza została po raz pierwszy zastosowana w szpitalu psychiatrycznym w York Retreat pod koniec XVIII wieku. W szpitalu trzymano różne zwierzęta: psy, koty, króliki, ptaki. Pacjenci byli zaangażowani w opiekę nad zwierzętami i komunikowanie się z nimi. Dyrektor szpitala uważał, że chorzy opiekując się stworzeniami słabszymi od siebie, wzmacniają wiarę we własne siły. Nieco później zwierzęta zaczęto używać w niemieckim szpitalu do leczenia epilepsji. Ta placówka z łóżkami dla pięciu tysięcy chorych istnieje do dziś. Szpital posiada dwie farmy bydła, konie do hipoterapii, a także wiele małych zwierząt, które można wziąć na ręce, głaskać, karmić.

Z przytoczonych wyżej dat i przykładów można śmiało stwierdzić, że to nie Levinson jest pionierem pet-terapii. On jedynie jako pierwszy uzasadnił stosowanie tej metody, ale co najważniejsze zwrócił na nią uwagę naukowców i lekarzy.

Badania wykazały, że zwierzęta dają nam coś więcej niż tylko bodźce psychologiczne. Korzyści dla układu sercowo-naczyniowego zostały już udowodnione. W badaniu przeprowadzonym w 1980 roku przez Erikę Friedmann, Aarona Karchera i innych stwierdzono, że po wypisaniu z oddziału kardiologicznego szpitala nowojorskiego właściciele zwierząt domowych mieli znacznie większe szanse na wyzdrowienie niż te osoby, które ich nie miały.
11 z 39 pacjentów, którzy nie mieli zwierząt, zmarło w ciągu roku, w porównaniu z 3 na 53, którzy byli właścicielami zwierząt. W 1995 roku Friedmann przeprowadziła podobne badanie na jeszcze większej liczbie pacjentów. Zauważyła, że ​​tylko 1 na 87 właścicieli zwierząt domowych zmarł w ciągu roku po wypisaniu. Spośród 282 osób, którzy nie posiadali zwierząt, 19 zmarło. Zasugerowała, że ​​przeżycie skutków zawału serca udaję się dziewięć razy lepiej ludziom, którzy są właścicielami zwierząt domowych.

Dziewczynka Dasza urodziła się z zaburzeniami układu mięśniowo-szkieletowego, co powodowało, że nie mogła się ruszać. W poszukiwaniu szybkiego i skutecznego leczenia rodzice zdecydowali się na dogoterapię. W ten sposób u małej Daszy pojawił się nowy przyjaciel, szczeniak o imieniu Frodo. Dziecko i pies szybko się zaprzyjaźnili. Pies wyróżniał się bardzo posłusznym i przyjacielskim usposobieniem, wszystkie targania za ogon i próby smakowe ze strony gryzącej go dziewczynki przenosił z godnością, nigdy nie warcząc na dziecko. Ich przyjaźń działała uzdrawiająco na dziewczynkę. Dasza, bawiąc się z psem i naśladując go, zaczęła zdrowieć. Początkowo nauczyła się czołgać, a potem chodzić. Frodo okazał się dla dziecka perpetuum mobile, ciągłą zachętą do prowadzenia aktywnego trybu życia, motywatorem, by nadążać za nim, być jak on. W ten sposób, biegając za psem, dziewczynka prawie całkowicie wyzdrowiała.

W Monachium jest prowadzane wieloletnie badanie naukowe na grupie trzech tysięcy dzieci, w wyniku którego stwierdzono, że dzieci mające kontakt z psami domowymi są znacznie mniej podatne na alergie. Według badania, posiadanie psa w domu zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji alergicznych o 50 procent.

Irinie udało się znaleźć pierwszego specjalistę, który zastosował w praktyce dogoterapię w Rosji i przedstawił swoje metody na piśmie. Była to moskiewska kandydatka nauk filologicznych, Natalia Fiodorowna Orbeliani. Już w podeszłym wieku odwiedzała internaty, domy dziecka z swoimi pomocnikami – pudlami. Prowadziła zajęcia z sierotami, a później z dziećmi autystycznymi i słabowidzącymi. Swoje osiągnięcia z zakresu metodologii opisała w dziele z 1995 roku  Interakcja z psem jako jeden z czynników sprzyjających adaptacji dzieci niepełnosprawnych w dzieciństwie i dzieci w znajdujących się w ekstremalnych warunkach.

c.d.n